Rivënie e Operas “La Traviata” 16, 17, 18 nëntor në Pllatin e Kongreseve

Giuseppe Verdi (1813 – 1901)

Giuseppe Verdi u lind në Le Roncole, në 10 tetor të vitit 1813. Giuseppe

Verdi shfaqi që në vogëli talentin e tij të jashtëzakonshëm për muzikën. Në

formimin e tij kulturor influencë pati frekuentimi i bibliotekës së pasur të

shkollës së Jezuitëve në Busseto. Principet e kompozimit muzikor dhe të

praktikës instrumentale iu dhanë nga Ferdinando Provesi, por personaliteti

i tij artistik u formua në Milano. Në pamundësi për të ndjekur studimet në

Konservator pasi kishte kaluar moshën e pranimit, për një periudhë 3-vjeçare

ai ju dedikua mësimeve në teknikën e kontrapunktit nën drejtimin e Vincenzo

Lavinga, maestro i çembalos në La Scala.

Në vitin 1836 fitoi konkursin si maestro i muzikës në Bashkinë e Busseto-s

dhe në të njëjtin vit u martua me Margherita Barezzi nga me të cilën pati dy

fëmijë, Virginia dhe Icilio. Puna e sigurt dhe një rrogë fikse nuk e kënaqnin

egon e tij profesionale dhe për këtë arsye ai bashkë me familjen e tij u

shpërngulën në Milano. Në vitin 1840, Verdi arrin të realizojë në teatrin “La

Scala” operën e tij të parë “Oberto Conte di San Bonifacio”, vepër e cila

nuk pati suksesin e pritur. Në këtë periudhë fillon një moment i vështirë

për jetën e tij pasi humbet fëmijët dhe më pas të shoqen, Margherita.

Sipërmarrësi i teatrit milanez, Bartolomeo Merelli i ofroi një kontratë për

krijimin e dy veprave “Un giorno di regno”, opera komike, e cila pati vetëm

një shfaqje në 5 shtator 1840, premiera e së cilë ishte një dështim. Ishte

vepra e dytë “Nabucco”, premiera e së cilës u realizua në 9 mars të vitit

1842, ku talenti verdian u shfaq i plotë. Kjo vepër pati një sukses aq të

madh, saqë kori i Nabuccos këndohej dhe nëpër rrugët e qytetit. Modeli i

spektaklit madhështor, ku subjekti pikturohet me ngjyra të forta u përsërit

në operan pasardhëse “I lombardi alla prima crociata”, premiera e së cilës

u realizua në teatrin “La Scala” në datën 11 shkurt të viti 1843, vepër e cila

kaloi në një censurë shumë të fortë nga qeveria austriake, e cila bashkë me

operan “Nabucco” po përdorej nga populli italian si një himn patriotik si

formë revolte ndaj monarkisë Habsburge. Pas “Giovanna d’Arco”, Verdi u

largua nga “La Scala” dhe nga Milano, për tu vendosur në Paris e më pas

në vitin 1848 u rikthye në Busseto së bashku me Giuseppinën, gruaja me të

cilën u dashurua pas humbjes së familjes së tij. Shumë zëra pati mbi këtë

raport dhe për bashkëjetesën e tyre, e cila u zyrtarizua me martesë në vitin

  1. Gjatë atyre viteve, Verdi shkroi triologjinë popullore, “Rigoletto”, “Il

Trovatore” dhe “La Traviata”.

Gjatë kësaj kohe përfundoi dhe vila e tij, e cila u ndërtua në Villanova d’Arda

dhe u quajt “Vila Sant’Agata” ku ai u vendos përfundimisht. Ndërkohë Verdi

krijoi operën “La forza del destino”. Opera e cila e rikthehen në “La Scala”

e më pas kompozoi operan “Ernani”, premiera e së cilës u realizua në

teatrin “La Fenice” në Venecia në 9 mars të viti 1844 në të cilën eksperienca

dramatike u konkretizua në konfliktin e pasioneve të personazheve. Kjo

zgjedhje stilistike u pasua nga “I due foscari” e cila u shfaq në Romë në 3

nëntor të vitit 1844. Të gjitha veprat e fazës së parë të krijmtarisë verdiane

diferencohen nga njëra- tjetra sepse secila nga ato eksploron njërin ose

tjetrin aspekt të eksperiencës dramatiko-muzikore. Kështu në moshën 34

vjeçare, kompozitori arriti famë ndërkombëtare dhe operat e tij viheshin

shumë shpesh nëpër teatro. Propozoi “Messa da Requiem”, një homazh i

përbashkët i muzikantëve itlianë për muzikantin më të madh dhe të artit të

tyre në vitin 1869. Realizon operan “Aida” në teatrin e operas së Kairos, në

24 dhjetor të viti 1871. Vijon me krijimet e “Quartetto Napoli” e cila u shfaq

në 1 prill të viti 1873. “Otello”, e cila premierën e pati në teatrin “La Scala” në

Milano – 5 shkurt 1887. Parabola artisitke e Verdit mbyllet me kompozimin e

tre pjesëve kishtare: “Stabat Mater”, “Te Deum” vepër për kor dhe orkestër

me formacion të madh dhe “Ave Maria” për kor a cappela, të cilën e kishte

krijuar më parë. Vdekja e tij shënon mbylljen e një etape në jetën e kulturës

italiane.

 

PREMIERA E PARE NË BOTË

“La Traviata” është një opera me tre akte e kompozitorit Giuseppe Verdi

me libret të Francesco Matia Piave. E bazuar në librin e Alexandre Duma

– “Zonja me kamelie”. Kjo opera konsiderohet pjesë e triologjisë popullore

të Verdit, së bashku me operan “Il trovatore” dhe “Rigoletto”. Premiera e

parë u zhvillua në teatrin “La Fenice” në 6 mars të viti 1853. Ndoshta për

shkak të mungesës së interpretëve me nivel të lartë dhe për temën, e cila

u konsiderua e zymtë dhe skandaloze, nuk pati suksesin që autori priste.

“La Traviata” u rishfaq në 6 maj të vitit 1854 në teatrin “San Benedetto” –

Venecia, këtë herë në një version të ripunuar dhe me solistë të nivelit të lartë,

si: Maria Spezia Aldighieri dhe e dirigjuar nga vetë kompozitori. Këtë herë

vepra pati suksesin e merituar.

Për shkak të kritikave të shoqërisë borgjeze, opera në teatrot e Firences,

Bolonjës, Parmës, Napolit dhe Romës u ndryshua nga çensura e kohës

dhe u rishfaq në skenë me disa pjesë krejtësisht të shtrembëruara. Sipas të

dhënave të publikuara nga Operabase në 2013, është opera më e shfaqur

në botë në pesë sezonet e fundit, me 629 shfaqje.

 

 

DHJETOR 2016

PERSONAZHET DHE INTERPRETËT

Orkestra Simfonike e TKOB

Dirigjent: Ricardo Casero

Regjisore: Magdalena Fuchsberger

Video Artist: Aron Kitzig

KORI I TKOB

Dirigjent Kori: Dritan Lumshi

TRUPA E BALETIT

Koreografia & Solistë

Enada Hoxha, Gerd Vaso

Kostumograf: Ardi Asllani

Koncertmaestër: Etrita Ibrahimi, Ardita Bufaj, Ingrid Pulizo

Violetta Valery’ – Eva Golemi, Perrine Madoeuf

Alfredo Germont – Armaldo Kllogjeri, Giuseppe Tommaso

Giorgio Germont – Ylber Gjini, Gocha Abuladze

Flora- Bervoix – Shpresa Beka, Ivana Hoxha

Annina – Simona Karafili

Gastone – Denis Skura

Baron Douphol – Sidrit Bejleri, Ogert Islami

Marchese d’Obigny – Ogert Islami, Edvin Kastrati

Doktori Grenvil – Sokol Hidërsha

Giuseppe – Erlind Zeraliu

Un Commissionario – Genc Vozga

 

 

Magdalena Fuchsberger Regjizore

Magdalena Fuchsberger u lind në Salzburg – Austri. Ajo u diplomua në

Universitetin e Muzikës dhe Artit në Vjenë ku studioi me pedagogun Reto

Nickler. Ka realizuar produksionet e operave: “I Capuleti e i Montecchi” –

Bellini dhe operetën e Franz Lehár – “Tsarevich” . Në sezonin artistik 11/12

– 14/15 u punësua nga Jossi Wieler në teatrin e operas të Shtutgard si

asistent regjizore. Ajo ka punuar me regjisor si: Jossi Wieler, Sergio Morabito,

Stefan Herheim, Andrea Breth, Claus Guth, Andrea Moses, Olivier Tambosi

dhe Emmy Werner. Magdalena Fuchsberger debutoi si regjisore në skenën

operistike gjermane me operën “Otello” të Giuseppe Verdi në “Gut Immling

Festival Opera” në verën e vitit 2014.

 

Koncepti regjisorial

Dëshiroj që kjo vepër të ketë si kolokacion temporal periudhën e “Belle

Eqoque” të viteve 1890-1910. Fundi i shekullit ku psikologjia njërëzore filloi

të ishte tepër e rëndësishme. Është periudha e elegancës, por dhe e një

dekadence masive. Skena do të jetë thuajse e boshatisur dhe për këtë arsye

është tepër e rëndësishme të ketë kostume të bukura dhe shumëngjyrëshe.

Dua ta tregoj historinë në një mënyrë mjaft elegante, të mbushur me pasion

dhe shumë emocionale. Për mua “La Traviata” është një opera shumë e

brishtë, gjithashtu muzika – posaçërisht preludët – janë shumë të brishtë

dhe të butë. Është njësoj sikur personazhet janë duke vallëzuar në një

akull shumë të hollë, sikur ata janë të vetëdijshëm për sa e shkurtër është

jeta dhe se gjithçka mund të mbarojë shumë shpejt. Ne nuk jemi në një

shoqëri të pasur dhe të fortë. Kjo shoqëri është e brishtë, e lehtë, e zbehtë,

inteligjente, e arsimuar, snob-e, e ndjeshme, artistike, ‘e mbushur me lule’,

simbolikë e gjallë dhe poetike! Pak si në “Epoche Jugendstil”. Është sikur

personazhet të ndjejnë luftën e ardhshme botërore dhe se e gjithë jeta e tyre

do të ndryshojë së shpejti. Për këtë arsye ata kanë në mendje vetëm: pirjen,

ngrënien, vallëzimin, dashurinë dhe zbavitjen, por në një mënyrë shumë

melankolike dhe poetike. Dyshemeja do të jetë plot me lule të ndryshme

që nga fillimi I shfaqjes. Lule si një simbol i lulëzimit dhe tharjes, një

simbol i dashurisë, jetës dhe vdekjes dhe një simbol i “Belle Epoche” dhe

“Jugendstil” në përgjithësi. Në qendër të skenës do të vendoset një shtrat i

madh i shekullit të 19-të i mbuluar me çarçaf të bardhë. Në një formë gjysëm

rrethi pas krevatit janë mobilje të tjera. Në prelud shohim Violetën ulur në

buzë të krevatit me një këmishë të bardhë, të thjeshtë, të shkurtër. Preludi

është muzika e aktit të tretë ndaj në prelud shohim Violetën të vetmuar.

Akti i parë dhe i dytë janë si një kujtim që i rikthehet, si një flashback. Gjatë

ballos në shtëpinë e Florës ndodh dhe skena më dekadente. E konceptuar

sikur ndodhemi brenda “Moulin Rouge”. Ballot në shtëpinë e Violetës dhe

të Florës janë shumë të ndryshme. Flora në përgjithësi është një natyrë më

direkte dhe jo aq sensitive dhe inteligjente sa Violeta. Flora e mer jetën më

të gjallë dhe më lehtë. Ajo nuk është një karakter shumë i thellë. Në ballon

e Florës temat kryesore janë thashethemet, kartat e lojës dhe disa drama

të mëdha publike. Pasi mbaron preludi në aktin e tretë Violeta rikthehet në

të tashmen.

Në skenë do të interpretoj dhe një çift baleti (Violeta dhe Alfredo), të cilët

vallëzojnë një pas de deux gjatë preludit të aktit të parë dhe gjatë preludit të

aktit të tretë. Ky çift simbolizon dëshirën dhe ëndrrën e pamundur të Violetës

për të ndarë një jetë me dashurinë e saj të madhe, Alfredon.

 

 

Ricardo Casero Dirigjent

Pas 28 vitesh karrierë si interpretues, puna e tij si trombonist solist, ndërthuret

me atë të drejtorit të orkestrës së “Palau de les Arts Reina” në Sofie. Si

dirigjent, bashkëpunëtor i kësaj orkestre, ka punuar me Leonardo Berstein,

Daniel Harding, Claudio Abbado, Zubin Mehta, Lorin Maazel, Lawrence

Foster, Riccardo Chailly dhe Valery Gergiev.

Ricardo Casero është drejtor i orkestrës “Mbretëria e Aragonit” në Spanjë. Di

drejtues i kësaj orkestre ai ka punuar me solistë si: Maxim Vengerov, Sarah

Chang dhe Natalia Gutman. Është dirigjenti kryesor i “Master Symphony

Orchestra”, një pozicion që e mban prej vitit 2007.

 

 

Aron Kitzig Video Artist

Aron Kitzig është skenograf i pavarur dhe regjisor nga Berlini. Studioi për

dizajn dhe grafik. Prej vitit 2003 punoi si bashkë themelues dhe pjesë e

bordit të shoqatës “Strohlinka” dhe në grupin e pavarur teatror “Ekipi

Odradek”. Nën drejtimin e Jonas ZIPF ka realizuar vepra si: Solaris (2005,

Berlin), Betejat Hermann (2007 – Stuttgart) dhe Kalvarit (2008, Munich). Ai

ka punuar si regjisor i pavarur dhe skenograf, gjithashtu është aktiv për vite

me radhë dhe në fushën e muzikës bashkëkohore. Ndër të tjera ka prodhuar

dhe video muzikore për disa ansamble muzikore. Në vitin 2014 ai krijoi

imazhet video për operën “Turandot” në “Festivalin e Liqenit” – Bregenz,

drejtuar nga Marco Arturo Marelli. Në vitin 2015 krijoi imazhet video për

operën shtetërore të Vjenës, përsëri për operën “Turandot”. Kitzig në “Music

Bienalen – 2016” në Mynih ka realizuar në bashkëpunim me Meriel një

ekspozitë me prodhimet e tij video. Prej verës së vitit 2016 ai punon me

regjisoren Magdalena Fuchsberger në Plovdiv, punë e filluar me shfaqjen e

parë të realizuar së bashku: “Holandezi fluturues”.

 

 

 

RIVËNIA E OPERAS “LA TRAVIATA”

NENTOR 2018

Orkestra Simfonike e TKOB – Kori i TKOB

Dirigjent: Ermir Krantja

Regjisore: Magdalena Fuchsberger

Video Artist: Aron Kitzig

Kuroi rivënien regjisoriale: Ada Gurra

TRUPA E BALETIT

Koreografia & Solistë

Enada Hoxha, Gerd Vaso

KORI I TKOB

Dirigjent Kori: Dritan Lumshi

Kostumograf: Ardi Asllani

Koncertmaestër: Etrita Ibrahimi, Ardita Bufaj, Ingrid Pulizo

 

PERSONAZHET DHE INTERPRETËT

Violetta Valery’ – Eva Golemi, Ramona Tullumani, Nina Muho

Alfredo Germont – Armaldo Kllogjeri, Nestor Sanchez Barrientos

Giorgio Germont – Ylber Gjini, Dragutin Matiz, Sollen Alla

Flora- Bervoix – Shpresa Beka, Simona Karafili

Annina – Ina Gaqi

Gastone – Denis Skura, Gerald Murrja

Baron Douphol – Genc Vozga, Ogert Islami

Marchese d’Obigny – Antonio Zefi, Ogert Islami

Doktori Grenvil – Xhieldo Hyseni, Bledar Domi

Giuseppe – Erlind Zeraliu

Un Commissionario – Sokol Tomorri

 

 

Ermir Krantja Dirigjent

Ermir Krantja u lind në Tiranë në 06 mars të vitit 1947 në një familje me

traditë të fortë muzikore. Babai i tij, Mustafa Krantja është dirigjenti i parë

profesionist shqiptar dhe themelues i të gjitha institucioneve orkestrale

të mbas luftës në Shqipëri. Ai ndikoi shume që Ermiri, përveç kulturës

së muzikës shqiptare, të pasurohej që në moshë fare të re me kulturën

perëndimore në përgjithësi dhe me atë çeke e slovake në veçanti. Ermir

Krantja është diplomuar në liceun artistik “Jordan Misja” për violine me Prof.

Genc Bogdo (1965) duke plotësuar studimet njëkohësisht për harmoni me

Prof. Simon Gjoni. Vazhdoi studimet në Akademine e Arteve për dirizhim

orkestral nën drejtimin e të atit, dirizhim koral në klasën e Prof. Kostandin

Trako dhe muzikologji në klasën e Prof. Çesk Zadeja. Përfundoi studimet

në vitin 1970 duke u vlerësuar me maksimumin e pikëve nga komisioni

shtetëror dhe menjëherë u emërua si dirigjent në orkestren e RTSH me të

cilën filloi një program të vazhdueshëm koncertesh për publikun.

Nga viti 1975 deri në vitin1979 mbajti postin e dirigjentit të orkestres

simfonike të Shkodrës me të cilën, në mënyrë të dukshme zhvilloi traditën

e pasur të kulturës së muzikës shkodrane duke filluar që nga festivalet e

femijëve, ato të muzikës popullore apo të këngës e muzikës së lehtë e deri

tek koncertet e rregullta simfonike të cilat kulmojnë me realizimin e operave

të ndryshme. Ky aktivitet intensiv dhe kualitativ në të njëjtën kohë solli edhe

themelimin e Filarmonisë së Shkodrës në vitin1977.

Në vitin 1979 kthehet në Tirane si dirigjent ne T.O.B dhe në të njëjtën

kohë emërohet si pedagog i dirizhimit orkestral dhe i klasës së muzikës

së dhomës për harqet në Akademinë e Arteve. Nga viti 1974 deri në fund

të viteve ’80, Krantja është fitues i disa çmimeve të para në koncertet e

“Dekadave të Majit” dhe në vitin 1985 ai mori titullin “Artist i Merituar”.

Në vitin 1989 ai përzgjidhet të bëjë një “stage” pranë orkestrës prestigjioze

të RAI (Torino), ku pati edhe takime e shkëmbime idesh të vyera me mjeshtra

botërorë si:

Carlo Maria Giuglini (Itali), Rafael Fruehbeck de Burgos (Spanje) dhe

Ferdinant Leitner (Zvicer). Një vit më vonë Krantja vendoset në Francë

pranë fondacionit “Yehudi Menuhin”, si asistent i mjeshtrit të madh francez,

Pièrre Derveaux duke marrë pjesë në masterclass të zhvilluar me dirigjente

të rinj nga Evropa Qendrore e Lindore si edhe me pjesëmarrës nga SHBA

e Kanada.

Ermir Krantja është i pari artist shqiptar që preku Amerikën në nivel

istitucional dhe me këtë rast pati mundësinë të njohë e të studiojë një

eksperiencë të pasur organizative e artistike në institucione si “Opera e

San Francisco”, “Metropolitan Opera” (New York), “Simphony Chicago

orchestra”, nëpërmjet një programi të detajuar e mjaft konstruktiv nga “The

United States Information Agency”, eksperiencë kjo që dha frytet e veta

në TKOB në një moment shumë të vështirë për teatrin nga viti 1992 deri në

vitin 1996.

Krantja ka dirizhuar në: Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Itali, Francë,

Zvicer, Gjermani, Kosovë, Bullgari, Turqi, Republika Çeke, Maqedoni,

Greqi. Është anëtar, themelues i Akademisë së Teatrit Muzikor Europian

(Gjermani). Në vitin 2006 në bashkëpunim me RAI-in dhe Mediaset

(Itali) regjistroi në Pragë me orkestren nazionale çeke, kolonat zanore

të serialeve televizive italiane “Questa è la mia terra” për Canale 5 dhe

“Giorni da Leone” për RAI 2, me muzikë të kompozitorit Savio Riccardi.

Është nderuar me:

– Medaljen “Naim Frashëri” (30/09/1982)

– Titullin “Artist i Merituar” (30/07/1985)

– Urdhëri “Naim Frashëri” i klasit të dytë (07/09/1989)

– Urdhëri “Naim Frashëri” i artë (11/05/2007)

– Grand’accademico “Honoris causa” dell’Accademia Imperiali

internazionale (Itali) (15/12/2012)

– 24/04/2013 në cilësinë e Grand accademico imperiali,

“Honoris Causa” i jepet çmimi “STELLA D’ORO”.

 

SINOPSI “La Traviata”

Violeta vishet me velut dhe dantella të kushtueshme. Ajo pi shampanjën

më të mirë në gota kristali. Festat e saj janë legjendare, shoqëria e saj e

dëshiruar. Ajo është e lirë, me shpirt të lirë dhe jeton jashtë kufijve të

shoqërisë. Për këtë kurtizane, duket sikur festa nuk do të përfundojë kurrë.

A mund të ndryshojë një dashuri e vogël gjithçka?

Opera “La Traviata” është aq e famshme sepse ajo vendos në skenë një

jetë që mundet vetëm ta ëndërrojmë. Me magjepsjen e saj, gëzimet dhe

dhimbjet.

Muzika e Verdit këndon lirinë me meloditë fluturuese, gjallëron pëshpëritjet

dhe na lë në fund me duete pasionante në zemrat e lënduara.

 

PËRMBAJTJA

Akti i parë

Violetta Valéry, një kurtizane e re e njohur në shoqërinë e lartë pariziene,

organizon një festë në shtëpinë e saj. Ajo prezantohet me Alfredo Germont,

i magjepsur pas saj prej një kohe të gjatë. Ai është interesuar çdo ditë për

shëndetin e saj. Të ftuarit tallen me këtë qëndrim kaq naiv dhe emocional

dhe i kërkojnë Alfredos të ngrejë një dolli. Ai ngre një dolli për dashurinë

e vërtetë dhe Violetta i përgjigjet me një dolli për dashurinë e lirë. Ajo

preket nga sjellja e tij e sinqertë dhe e ndershme. Papritmas nuk ndihet

mire. Të ftuarit fillojnë të largohen, vetëm Alfredo mbetet pranë saj dhe i

deklaron dashurinë e tij të thellë. Violetta i rrëfen se nuk ka vend për ndjenja

të tilla në jetën e saj, por i dhuron atij një lule kamelie, duke i kërkuar që të

kthehet kur lulja të jetë vyshkur. Alfredo gëzohet kur kupton se do ta shohë

përsëri të nesërmen. Violetta është e dyzuar: nga njëra anë ajo nuk do të

braktisë mënyrën e saj të jetesës, por nga ana tjetër ajo nuk arrin dot të

luftojë dëshirën për të qenë e dashuruar me të vërtetë.

 

Akti i dytë

Violetta ka vendosur t’i dorëzohet dashurisë së Alfredos dhe të shijojnë

së bashku jetën e tyre të re në fshat, larg nga kaosi social. Alfredo kupton

se Violetta është duke shitur pronat e saj në Paris. Ai vendos të shkojë në

kryeqytet për të gjetur para. Violetta merr një ftesë për një festë me maska,

por nuk ka më dëshirë të jetë pjesë e këtyre dëfrimeve. Në mungesë të

Alfredos është babai i tij, Giorgio Germont që shkon për ta vizituar. Ai i kërkon

të ndahet nga i biri, për shkak se marrëdhënia e tyre rrezikon martesën e

ardhshme të vajzës së tij, por gjatë diskutimit, George kupton se Violetta nuk

është e interesuar tek pasuria, por ajo është një grua që e do atë pa kushte.

George më pas përpiqet t’i shpjegojë Violett-ës, nga këndvështrimi borgjez

se marrëdhënia e tyre nuk mund të ketë një të ardhme. Violetta përpiqet

të rezistojë, por shumë shpejt pranon të ndahet nga Alfredo përgjithmonë.

Vetëm pas vdekjes së saj Alfredo duhet të dijë të vërtetën për ndarjen e tyre.

E mbetur vetëm ajo shkruan një letër lamtumire për Alfredon dhe më pas

vendos t’i rikthehet jetës së saj të vjetër dhe pranon ftesën për në festë. Me

t’u kthyer, Alfredo gjen letrën e Violettës dhe lejon të atin e tij ta ngushëllojë.

Alfredo kujton premtimet e një jete familjare, nervozohet kundër Violett-ës

dhe zotohet se do të hakmerret.

Në ballo lajmi për ndarjen e Violett-ës dhe Alfredo-s fillon të qarkullojë midis

të ftuarve. Ndërkohë vjen Alfredo dhe pas tij Violetta me të dashurin e saj

të ri, Baron Douphol. Alfredo sfidon Baronin në një lojë me letra dhe fiton të

gjithë pasurinë e tij: me fat në lojë, i pafat në dashuri.

Kur festa është duke mbaruar, Alfredo i mbetur vetëm me Violettën i

kërkon shpjegime për sjelljen e saj, por ajo vazhdon të insistojë dhe t’i thotë

që është e dashuruar me baronin. I zemëruar, Alfredo thërret të ftuarit si

dëshmitarë, betohet se nuk do t’i ketë asnjë boxh Violett-ës, i hedh paratë e

fituara në fytyrë dhe largohet. Giorgio Germont shikon gjithshka dhe qorton

të birin për sjelljen e tij, kurse Baroni e sfidon atë në një duel.

 

Akti i tretë

Violetta është duke vdekur. Miku i saj i vetëm, Dr. Grenvil i thotë Anninës

se asaj i kanë mbetur vetëm pak orë jetë. Babai i Alfredos i ka shkruar

Violett-ës për ta informuar për fitoren e djalit të tij në duelin kundër baronit.

I mbytur nga ndjenja e fajit, ai i ka traguar të birit për sakrificës e Violettës.

Alfredo dëshiron të arrijë atje sa më shpejt të jetë e mundur. Violetta ka

frikë se është tepër vonë. Zhurma e një feste tjetër dëgjohet jashtë, ndërsa

Violetta është e rrëmbyer nga një agoni e vdekshme. Alfredo mbërrin duke

shkaktuar tek Violetta një eufori finale. Energjia dhe gëzimi i saj rikthehen,

ndërsa dhimbja duket sikur zhduket, iluzioni i fundit përpara se vdekja ta

marrë atë përgjithmonë.